Σήμερα εορτάζουμε το καταλυτικό γεγονός για την σωτηρία των ανθρώπων. Η Σταύρωση του Χριστού στον Γολγοθά άνοιξε τις πύλες της αιωνιότητας, που από την εποχή των πρωτοπλάστων είχαν κλείσει, λόγω της παρακοής. Ο Σταυρός, από ατιμωτικό όργανο καταδίκης, έγινε σύμβολο της ελευθερίας του ανθρώπου από τα δεσμά της αμαρτίας. Κι ο άνθρωπος, περιπλανώμενος στην έρημο του κόσμου, των παθών και των αναζητήσεων, βρίσκει επιτέλους το γαλήνιο λιμάνι της σωτηρίας.
Πραγματικά, με την σταύρωσή του ο Χριστός φανέρωσε το μέγεθος της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο. Η αγάπη και η ανεξικακία Του φανερώνονται με την υπέρτατη θυσία Του. Ο Χριστός μάς εξαγόρασε από τον εχθρό και κατάφερε να νεκρώσει τον θάνατο στο κέντρο της δύναμής του. Κι όπως αναφέρει ο ιερός Χρυσόστομος, με την σταυρική του θυσία ο Χριστός φανέρωσε την βασιλική του ιδιότητα. «Βασιλέως (γνώρισμα) ἐστί τὸ ὑπέρ τῶν ὑπηκόων ἀποθνήσκειν». Ο σταυρός του Χριστού δεν είναι η αδυναμία του αλλά η δόξα του
Στα ιερά ευαγγέλια, παρατηρείται μια ανυπέρβλητη συγκατάβαση και μακροθυμία του Κυρίου προς όλους, όχι μόνο προς τους σταυρωτές του. Πριν τη σύλληψή του από τους αρχιερείς και τους φαρισαίους, γνωρίζει ότι όλοι θα τον εγκαταλείψουν, ακόμη και οι μαθητές του, το «μικρόν ποίμνιον», που ως τότε ήταν αφοσιωμένο σ’ Αυτόν. Κι όμως δεν σταματά σ’ αυτή την πτώση των μαθητών, που ενώ είδαν κι άκουσαν τόσα από τον Διδάσκαλό τους, εντούτοις τον άφησαν μόνο. Ο Χριστός συνεχίζει απρόσκοπτα τον λόγο του, αποκαλύπτοντας όχι μόνο την πτώση του Πέτρου και την επιστροφή του στο αποστολικό αξίωμα, αλλά και την δειλία των άλλων μαθητών. Δεν επισκιάζεται η φιλανθρωπία Του, αλλά τους προσκαλεί και πάλι μετά την ανάστασή του: «μετὰ τὸ ἐγερθῆναι με, προάξω ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν».
Αυτή η αγάπη χωρίς τέρμα, έχει την πιστότερη απεικόνισή της στην ανοιχτή αγκαλιά του Χριστού πάνω στο Σταυρό προς όλους. Άλλωστε είχε προειπεί: «ἐὰν ὑψωθῶ ἀπὸ τῆς γῆς, πάντας ἑκλύσω πρὸς ἐμαυτὸν»
Ας είναι η σταυρική θυσία Του, αφετηρία για την αποκατάσταση της σχέσης μας με τον Θεό, παρά τις απιστίες μας και τις ποικίλες διακυμάνσεις του βίου μας…
π. Θεόδωρος Παπαγιάννης